Opis obrazu

Na obrazie widzimy postać o zamkniętych oczach, subtelnie schyloną głowę osłoniętą niebiesko-szarym welonem, co nadaje jej niemal mistycznego spokoju. Uderza kontrast między ciemnymi konturami a jasnymi plamami barw, szczególnie twarzy dziecka wtulonego w postać. Farba nałożona jest grubo, niemal impastowo, co dodaje dziełu trójwymiarowości i dynamiczności. Ten fakt, zaskakująco przyciąga wzrok – jakby przez ten surowy styl starał się podkreślić prostotę i intymność sceny. Artystycznie, obraz przywodzi na myśl ekspresjonizm. Śmiałe pociągnięcia pędzla sprawiają, że postacie wydają się wyłaniać z tła, emanując ciepłem i rodzinną bliskością. Atmosfera jest pełna spokoju i jakiejś czułej melancholii. Może trochę jak wtedy, kiedy zapada cisza po długim dniu? Daje poczucie ciszy, jak szmerem wieczoru. U widza obraz może wzbudzać refleksję nad uniwersalną ideą matczynej miłości. Dziecko wygląda jak mała lalka. Współczesny odbiorca może zastanowić się nad tym, jak pewne uniwersalne emocje przekraczają kultury i epoki. To co ważne, to uczucia, które są everlasting. Obraz przyciąga jak magnes, zmuszając do zatrzymania się – refleksji nad tym, co naprawdę istotne.