Magazyny jednoznacznie kojarzą się z przestrzeniami do przechowywania rozmaitych przedmiotów. Mogą mieć charakter prywatny lub stanowić jeden z elementów biznesu, działającego stacjonarnie lub w rzeczywistości wirtualnej.
Magazyny pojawiają się jednak również w sztuce i nie muszą bynajmniej dotyczyć wyłącznie realnych przedmiotów. Magazyny Jana Tarasina to bowiem przestrzenie, w których zadomowiły się znaki.
Jan Tarasin – twórcze ścieżki artysty
Jan Tarasin to jeden z najbardziej znanych twórców drugiej połowy XX wieku w naszym kraju. Był malarzem, grafikiem i rysownikiem, związanym przez wiele lat z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie, w której prowadził pracownię malarstwa, a później pełni funkcję rektora.
Równocześnie był artystą silnie związanym ze środowiskiem krakowskim. To właśnie w stolicy Małopolski studiował, a także należał do Grupy Krakowskiej, w której współdziałali wybitni twórcy powojennej sztuki polskiej.
Na drodze ku abstrakcji i surrealizmowi
Jan Tarasin jest znany przede wszystkim z kompozycji na granicy realizmu i abstrakcji. W jego pracach na maksymalnie uproszczonym tle pojawiają się niedookreślone wzory, przywodzące na myśl przedmioty, nie będące jednak ich dokładnym odwzorowaniem.
Tak powstały Magazyny. To w nich artysta zajął się przedmiotem jako takim – analizował go i przetwarzał, aż doszedł do prostego symbolu, umieszczonego na „magazynowej” półce. Niekiedy operował wyłącznie kształtem. Innym razem pojawiał się również kolor. Istotą nie była konkretna funkcja rzeczy, a ich interakcje z otaczającą przestrzenią oraz wzajemne relacji.
Kompozycje Jana Tarasina nigdy nie przekroczyły granicy czystej abstrakcji. Zawsze czerpały z otaczającego je świata, nie stroniąc jednak od interpretacji i zmian. Zarówno na płótnach, jak i w pracach graficznych, artysta szukał bowiem sposobu na wyrażenie interakcji przedmiotu – znaku z otoczeniem, na dalszy plan spychając samo znaczenie przedmiotu jako elementu o konkretnej funkcji. Jego magazyny to czyste symbole o walorach artystycznych i metaforycznych, bliskie surrealistycznego rozumienia świata.
Tak daleko idące uproszczenie elementów malarskich sprawia, że przedmiot traci pierwotną funkcję, ale zyskuje wymiar uniwersalnego i ponadczasowego znaku artystycznego, zrozumiałego dla ludzi z różnych kultur i czasów.