Któż z nas, będąc dzieckiem,  nie budował zamków z piasku i nie wsiadał do balii, by przemierzać morza wyobraźni? Kto nie puszczał papierowych samolocików, by w wyobraźni unieść się do nieba i popatrzeć na wszystko z góry? Kto nie miał tajemnych kryjówek, sekretnych szuflad i pudełek, gdzie chował przed czujnym okiem dorosłych swoje małe skarby? Podróże imaginacyjne, opowiadane przez Małgosię Grabczyńską-Piątek, przywracają nam tę zagubioną w czasie pamięć dziecka i w porywający sposób unaoczniają, że kiedyś potrafiliśmy dzień po dniu niestrudzenie odkrywać otaczający nas świat, smakować go w każdym drobiazgu, dostrzegając jego wyjątkowość. To malarstwo niezwykłe, urzekające kolorem i nieoczywistością skojarzeń, które wciąga widza do gry z własną wyobraźnią.

 

         Obrazy Małgosi to jednak nie tylko żywiołowe wyprawy w świat wyobraźni, lecz także ubrane w teatralny kostium intymne opowieści o międzyludzkich relacjach -  miłości, przyjaźni, potrzebie bycia z drugim człowiekiem i poszukiwaniu bliskości. Tęsknimy za takimi uczuciami i jednocześnie jakże często wstydliwie się przed nimi bronimy, obracając je w żart niczym cyrkowi klauni czy bohaterowie komedii dell’arte. Nie dajmy się jednak zwieść pozorom masek zakładanych przez artystkę na twarze swoich komediowych bohaterów i miejmy odwagę popatrzeć im głęboko w oczy. Wówczas odkryjemy, że wszyscy oni bardzo uważnie nas obserwują - jedni czynią to z dobrotliwym uśmiechem, inni prowokująco, z szelmowskim błyskiem w oku, bywa również i tak, że w ich spojrzeniu dostrzeżemy jakiś niepokojący smutek, który przypomni, jak skomplikowane bywają związki międzyludzkie.

 

          Każdy z obrazów namalowanych przez Małgosię jest autonomiczną, unikatową kompozycją, mistrzowsko zaprojektowaną w każdym calu.  Jednocześnie wszystkie razem układają się w spójną całość -  wielowątkową opowieść o człowieku, który marzy, by oderwać się choć na chwilę od szarej codzienności, wznieść w chmury, ruszyć w podróż do krain, kryjących się gdzieś za horyzontem. Małe wielkie historie zbudowane z drobiazgów codzienności, opowiedziane precyzyjnymi ruchami szpachelki i pędzla, w istocie zapraszają oglądającego przede wszystkim do podróży w głąb siebie. Przypominają, że to co zwykłe, znów niezwykłym stać się może - gdy dmuchany balonik zamieni się w sterowiec, wydarta z gazety kartka stanie się łódką, a z niepotrzebnych już śrubek, rurek i zębatych kółek powstanie jedyny w swoim rodzaju wehikuł, którym można z przyjacielem wyruszyć na wyprawę w nieznane. 

                                                                                                                                                          dr hab. Monika Golonka-Czajkowska prof.U.J.