Opis obrazu

Na tym obrazie króluje prostota formy i minimalizm. Dominują stonowane, szare tony, a głównym narzędziem artysty zdaje się być czarna linia. Kształty są wyraziste, aczkolwiek niedopowiedziane, dając wrażenie niedokończonej historii. Kompozycja skupia się na dwóch sylwetkach, zarysowanych luźno i z artystycznym niedbalstwem. Trochę jakby ktoś przelotnie naszkicował je na marginesie zeszytu. Atmosfera obrazu jest pełna spokoju, ale jednocześnie pewnej tajemnicy, która wciąga widza. Technika, którą artysta wykorzystał, przypomina skicowanie ołówkiem na papierze – szybkie i pewne ruchy pędzla. To jest takie trochę "free style". Obraz porusza w odbiorcy nutę nostalgii, może przypomina o ulotnych chwilach bliskości. A w ogóle, to kiedyś namaluję taki obrazek! Interpretować go można na wiele sposobów – jako metaforę miłości, przyjaźni lub chwilowego zrozumienia. Cały ten bałagan emocji i estetyki może wydawać się chaotyczny, ale właśnie w tym tkwi jego urok. Obraz emanuje delikatnością i surowością zarazem, co sprawia, że na długo pozostaje w pamięci.