Opis obrazu

Na obrazie widzimy dwoje osób pod jednym parasolem. Kolorystyka jest żywa, z dominującymi odcieniami zieleni, niebieskiego i fioletu. Deszczowe tło i błękitne niebo tworzą klimat pełen dynamizmu i kontrastów. Kształty są wyraziste, nierównomierne, jakby artysta bawił się geometrią. Atmosfera dzieła emanuje pewnym spokojem, lecz jednocześnie budzi wrażenie delikatnego niepokoju. Styl przypomina kubizm, z charakterystyczną dla tego nurtu deformacją perspektywy. Sposób, w jaki figury postaci są przedstawione, sugeruje technikę kolażu, gdzie każdy element zdaje się być częścią większej układanki. Nieco chaotyczne prowadzenie linii i barw wprowadza element scatter, tworząc wrażenie ruchu i niemalże krótkotrwałości chwili. Można się zatracić w tej migoczącej wibracji. Patrząc na ten obraz, czujemy mieszaninę emocji. Jest coś lirycznego, ale też nieco humorystycznego w sposobie, w jaki parasol rozpycha krawędzie płótna. Można pomyśleć o schronieniu, ale też o ulotności chwili. Myśli odbiorcy właśnie gdzieś tam błądzą, próbując odnaleźć sens w tej kolorowej mozaice. Dziecko może rzec: Oni są pod parasolem, bo pada deszcz i jest trochę zimno. To takie proste, a jednak urocze w swej dziecięcej logice. W sumie, ten obraz pobudza wyobraźnię. Jakbyśmy na chwilę mogli wejść do świata nieco zniekształconych emocji i przypomnieć sobie, że rzeczy mogą wyglądać inaczej, gdy tylko zmienimy perspektywę.