Joan Miró obrazy – studium formy, kształtu, linii i barwy

Joan Miró należy do grona malarzy trudnych do jednoznacznej klasyfikacji. Jego sztuka pozostawała w ciągłym ruchu poszukiwania inspiracji, choć zarazem obecne są w niej elementy stałe, wokół których uwaga artysty się koncentrowała. By zrozumieć twórczość Miró, należy wskazać na źródła inspiracji – wśród których znajduje się ruch i estetyka dadaizmu, a także surrealizm. Obok nich, ważna jest inspiracja psychoanalizą i psychologią twórczości artystycznej. Za ich sprawą, obrazy Miró stają się swoistą „piaskownicą podświadomości”. Poszczególne dzieła przedstawiają najbardziej bazowe formy malarskie – kształty geometryczne, linie proste i łamane, plamy barw – ułożone w „pstrokatej” kompozycji, jakby stworzone przez dzieci, w czasie niesfornej zabawy w pracowni malarskiej.

Obrazy Joan Miró – czyli dzieła sztuki „spoza kanonu”

Styl obrazów Joana Miró jest oryginalny i w dużym stopniu autentyczny. Autor ten tworzył pod wpływem surrealizmu, który szybko stał się dominującym nurtem w sztukach plastycznych. Zarazem, Miró celowo odróżniał się od innych surrealistów, tworząc dzieła jedynie częściowo zainspirowane tym ruchem. Zachowując własną tożsamość twórczą, rozwinął styl polegający na manipulowaniu różnymi formami wizualnymi, ich zagęszczaniu oraz układaniu w rozbudowane kolaże. W twórczości Miró charakterystyczna jest żywa kolorystyka, zestawienia intensywnych barw, a także swobodne posługiwanie się kształtem i konturem. Formy te mogą niekiedy przypominać rysunki dziecięce, jednak ich kompozycja jest przemyślana i podporządkowana artystycznej regule twórczej. Jak twierdzi sam Miró – eksplorując świat dziecięcej wyobraźni chciał zerwać z ograniczającym wpływem akademickiej tradycji malarskiej. Twórczość Joan Miró – w poszukiwaniu własnej tożsamości artystycznej Cztery dzieła – „Bez tytułu 1958”, „Daphnis and Chloe”, „The Land of Great Fire” oraz „Figure with Red Sun” – tworzą spójny estetycznie zbiór, reprezentatywny dla dojrzałego okresu twórczości autora, gdy cieszył się już międzynarodową sławą malarską. Pierwsze z nich to oszczędna w formie, ascetyczna kompozycja, imitująca rysunki kilkuletnich dzieci. Pomimo braku motywów figuratywnych, obraz przyciąga uwagę przyjemnymi zestawieniami barw, delikatnymi cieniowaniami oraz wzbudza delikatny, lecz przyjemny, estetyczny niepokój. „Daphnis and Chloe” to z kolei surrealistyczna kompozycja figuratywna, w której opływowe kształty przenikają się z figurami ludzkimi, zwierzęcymi i hybrydalnymi. Zaburzone kontury poszczególnych postaci tworzą mocno surrealistyczną atmosferę. Efekt fantastyczności wzmacnia brak odniesienia do linii horyzontalnej lub wertykalnej – dodatkowo, kierunki te są zaburzone poprzez umieszczony w górnej części obrazu motyw księżyca. Joan Miró – dzieła sztuki na przecięciu stylów Malując „The Land of Great Fire” Miró zdecydował się poszerzyć repertuar środków malarskich. Oprócz wspomnianych plam barwnych i prostych figur, w kompozycji pojawiają się kolorystyczne szachownice oraz proste symbole graficzne, żywcem wzorowane na dziecięcych bazgrołach. Rezultat końcowy jest lekko futurystyczny – kompozycja przypomina krajobraz, który został kolorystycznie i figuratywnie zaburzony. Widać także wpływ kubistycznych eksperymentów z łączeniem i nakładaniem na siebie perspektyw. Ostatni z czterech prezentowanych obrazów – „Figure with Red Sun” – to kompozycja plam, barw i linii, które znajdują się na granicy figuratywności. Niektóre z nich budzą skojarzenia z tytułowym słońcem, bądź ludzką twarzą – jednak są to wyłącznie częściowo uzasadnione asocjacje. Pod tym względem, obraz ma charakter prowokacyjny – skłania patrzącego by doszukiwał się w obrazie ludzkiej twarzy, która w rzeczywistości – jest tylko grą figur, kształtów i linii. Joan Miró - kataloński malarz surrealistyczny i dadaistyczny, jego obrazy przedstawiają skomplikowane układy barw i kształtów.