Opis obrazu

Na płótnie rozlane poziome pasy koloru, zimny błękit rzeki wślizguje się w kadr, rozbijany przez białe łachy lodu i grudki czerni. Za nimi ściana rdzawych drzew, prawie cegła, ciemna i mokra, kontruje chłód pierwszego planu. Atmosfera milczy, jest krucha, jak mróz o świcie, ale pod spodem czai się ruch wody. Widać suche pastele, zatarcia, tarcie o papier, smużki i chropowata faktóra, momentami jak impasto, trochę raw. Kurczę, aż czuję zapach zimy i słyszę skrzyp. Woda jest zimna jak lód i wygląda jak bajka. Obraz może budzić samotność, ale też spokój, takie ciche uff, że jakoś będzie. Troszkę chaosu w kompozycji, z tym że właśnie to działa, bo oko ślizga się po błękitach i wraca do pomarańczowych iskier na brzegu.