Opis obrazu

Obraz emanuje feerią kolorów, które krzykliwie mieszają się na płótnie. Dominują ciepłe odcienie pomarańczy, czerwieni i zieleni, kontrastujące z chłodnym błękitem tła. Centralna postać jest złożona z geometrycznych kształtów, jakby poszatkowanych i złożonych na nowo. Przypomina mi trochę puzzle, które układałem kiedy byłem dzieciakiem. Kompozycja jest lekko surrealistyczna, jednocześnie porządnie przemyślana. Artysta operuje techniką przypominającą kubizm, ale z nutką indywidualizmu, co sprawia, że całość jest naprawdę „eye-catching”. Obraz wywołuje szeroki wachlarz emocji. Od zaskoczenia, przez zaciekawienie, aż po lekki niepokój. Wszystko przez ten uśmiech, który nie wiadomo, czy jest szczery, czy ironiczny. Można poczuć nutkę nostalgii za czymś nieokreślonym, może to utracona niewinność? Atmosfera jest trochę jak z cyrku, gdzie radość i smutek przeplatają się nieustannie, niczym w tańcu. Ktoś może dostrzec w tym obrazie echo własnych emocji, trochę jak w lustrze.