Opis obrazu

Na obrazie widzimy ogromne, niemal majestatyczne niebo. Dominują w nim kolory niebieskie, przechodzące w białe chmury, które wyglądają jak puszyste bałwanki. Takie niebo można oglądać godzinami. Pole na dole z kolei mieni się zielenią z odrobiną delikatnych żółci i czerwieni, zupełnie jakby ktoś rozsypał kropki farby. Kompozycja jest klasyczna, z horyzontem dzielącym obraz na dwie części; to kontrast między spokojem ziemi a dynamiką nieba. Atmosfera jest spokojna, ale można wyczuć pewną tajemnicę, czy może nawet nadciągający deszcz. Artysta zastosował technikę impresjonistyczną, skupiając się na emocjach, oddając ulotność chwili. Ktoś mógłby powiedzieć, że styl jest taki dreamy. Emocje? Dla mnie to spokój z nutką niepokoju. Może to przestrzeń, w której chciałbym się znaleźć, kiedy pragnę odpocząć od codzienności. Może gdzieś tam człowiek poczułby się mały wobec potęgi natury. A siedmiolatka powiedziałby pewnie: "Och, chmurki są jak wata cukrowa!". To takie trochę sielskie, ale i refleksyjne dzieło. Trochę smutne i trochę radosne, jakby do wszystkiego miał zaraz spaść letni deszcz.