Opis obrazu

Na obrazie widzimy tajemniczą, jesienną scenerię. Po lewej stronie dominuje ogromne, stare drzewo, którego gałęzie rozszerzają się na wszystkie strony, jakby chciały objąć cały świat. Kora drzewa jest grubo popękana, co nadaje mu surowy, ale zarazem majestatyczny charakter. Kolory są stonowane, przeważają odcienie szarości, zieleni i brązu z akcentami żółci i pomarańczu na liściach. Na pierwszym planie zauważamy marmurową rzeźbę kobiety stojącą samotnie, jej figura jest lekko pochylona, a wyraz twarzy wydaje się zamyślony. Atmosfera obrazu jest spokojna, ale i nieco melancholijna. Taki jesienny klimat, kiedy liście szeleszczą pod stopami, a powietrze jest rześkie i chłodne. Artysta użył techniki olejnej, co dodaje głębokości i tekstury relacji między światłem a cieniem. Te miękkie przejścia barw tworzą aurę pewnej tajemniczości. Obraz wywołuje emocje zadumy i nostalgii. Można wręcz poczuć, jakby czas się zatrzymał. "Wow!" – mógłby powiedzieć 7-latek widząc te wszystkie kolory. Ujęcie jest jakby z innego świata, a jednak tak znajome. To dzieło skłania do refleksji, co mogłyby opowiadać owy drzewo i rzeźba, gdyby tylko potrafiły mówić? Fascynujące.