Opis obrazu

Obraz przyciąga wzrok paletą stonowanych szarości, które przeplatają się z delikatnymi tonacjami zieleni i niebieskiego. W centrum widzimy zamglony krajobraz, w którym miękkie, rozmyte kształty przypominają sylwetki drzew odbijających się w spokojnej tafli jeziora. Kompozycja obrazu jest dość tajemnicza, jakby artysta celowo unikał wyraźnych konturów, co dodaje dziełu pewnej nieuchwytności. Atmosfera jest chłodna, a nastrój melancholijny, jakby przywoływał wspomnienie wczesnego poranka tuż przed burzą. Styl malarski przypomina trochę impressionism, gdzie szybkie, energiczne pociągnięcia pędzlem budują teksturę, oddając ulotność chwili. Widz może poczuć lekki dreszcz, jakby znajdował się sam w ciszy przyrody, nasłuchując ciekawych dźwięków. Jak na początku jesieni, gdy liście jeszcze nie spadły, ale powietrze już pachnie zimą. Patrząc na ten obraz, pojawia się uczucie spokoju, ale i delikatnego niepokoju. Jakby świat się zatrzymał, a czas nie istniał. "Mamo, tam jest woda, co odbija chmurki!" – mogłoby zakrzyknąć dziecko, wskazując z entuzjazmem na odbicia na powierzchni jeziora. Obraz może prowokować do osobistych przemyśleń o przyrodzie, ciszy i ulotności chwili, a także pobudzać wyobraźnię, bo kto wie, co kryje się za tymi zamglonymi horyzontami.