Opis obrazu

Na pierwszym planie para w tańcu, złożona z ostrych wielokątów i załamanych linii. Chłodne szarości miasta i grafitowe wieżowce tworzą tło, w którym błękit garnituru, kremowe ciała i biel falban migoczą. Kompozycja oparta na diagonalach pcha wzrok do przodu, dłonie jak pajęcze instrumenty rysują rytm. To kubistyczno surrealne zderzenie, z miękkim światłocieniem i precyzyjną, niemal metaliczną kreską. Powietrze gęste, nocne, odrobinę ironiczne, jakby tango było i namiętne, i trochę na niby. Oni tańczą jak roboty i to jest śmieszne. Patrzę i czuję drżenie, ale też dystans, bo twarze sklejone jak maski, oczy półprzymknięte, naprawde leniwe. Artysta miesza karykaturę z elegancją, stosuje gradienty, siatkę pończoch, połysk włosów, sporo sharp kontrastów. Interpretacja się waha, bo figury są kruche i ostre naraz, jakby miłość była mechanizmem, który potrafi zatańczyć i zranić. No i cóż, wciąga to, aż chce się stuknąć obcasem o chłodny chodnik i sprawdzić czy obraz mrugnie.