Opis obrazu

Obraz emanuje surowością i prostotą. Dominują na nim kontrasty. Jasne beże i biele tworzą subtelną, aczkolwiek mocną dominantę na ciemnym tle. To, co najbardziej przykuwa uwagę, to kształty przypominające twarz – namalowane grubymi, szerokimi pociągnięciami pędzla. Kompozycja jest prosta, niemal dziecięco bezpośrednia, jakby artysta chciał przekazać emocje w najbardziej szczerej formie. Wow, ale dziwnie! Atmosfera obrazu jest pełna niepokoju i melancholii. Postać zdaje się patrzeć prosto w duszę odbiorcy, wywołując mieszane uczucia strachu i współczucia. Użyta technika sugeruje ekspresjonizm – artysta stawia na emocjonalny ładunek obrazu, a nie na perfekcjonizm. Te niedbałe, lecz przemyślane ruchy pędzla nadają mu dynamiki i głębi. Dla mnie ten obraz krzyczy o czymś ważnym, ale także pozostawia pole do interpretacji. Czy to samotność, przemyślenia o życiu, a może strach przed nieznanym? Może artysta chciał, aby widz zadał sobie pytanie: kim naprawdę jestem? Obraz może być także metaforą codziennego zmagania się z przeciwnościami losu, takimi jakie są. Jego "raw" stylizacją podkreśla intensywność emocji, które pozostają na długo po opuszczeniu galerii.