Opis obrazu

Obraz przedstawia samotną huśtawkę stojącą na zaśnieżonym podwórku. Metalowa konstrukcja tej huśtawki uderza w oczy żywymi kolorami: czerwonymi, zielonymi i niebieskimi. Zostały zestawione z bielą śniegu, który miejscami odsłania szorstką, brunatną ziemię. Kompozycja jest prosta, ale przez to niesamowicie sugestywna: centralnie umieszczona huśtawka zdaje się być jedynym świadkiem tętniącego niegdyś życiem miejsca. Atmosfera tej sceny jest nieco melancholijna, tak jakby wspomnienie radosnych śmiechów i zabaw dzieci unosiło się w powietrzu. Delikatna faktura malarska, jakby artysta przemycał tutaj trochę impasto, nadaje nieco rustykalnego uroku, a jednocześnie podkreśla nieprzyjazny nastrój chłodnej zimy. Sam styl jest oszczędny, realistyczny, prawie fotograficzny, ale pełen ciepła i jakiegoś nostalgicznego uroku. Patrząc na ten obraz, myślimy o przemijaniu, o czekaniu na wiosnę i powrocie życia. To trochę jak silent movie, gdzie dużo się dzieje mimo braku ruchu i dźwięku. Jedyne słowo, które przychodzi na myśl to "nostalgia". Czy kiedyś istniała większa harmonia między formą a emocją? Ten obraz, choć niepretensjonalny, potrafi zatrzymać na dłużej i zmusić do refleksji nad prostotą dnia codziennego – jak hu huśtawka wśród śniegu.