Opis obrazu

Obraz emanuje spokojem i ciszą typową dla sielskich krajobrazów. Przedstawia rozległą łąkę, przez którą leniwie przepływa rzeka. Zieleń w różnych odcieniach – od głębokich szmaragdów po delikatne limonki – miesza się z nasyconymi barwami nieba, gdzie pomarańczowe smugi zachodzącego słońca przeplatają się z szarością chmur. To jest jak magic moment chwili, kiedy wszystko wydaje się zatrzymywać w czasie. Rzeka wijąca się przez łąkę przypomina wstęgę, która prowadzi wzrok ku dalekiemu horyzontowi, gdzie zieleń drzew łączy się z bladością nieba. Atmosfera obrazu jest nasycona spokojem, niemalże szeptem natury. Czujemy ukojenie i błogość, jakbyśmy sami stąpali bosymi stopami po tej łące. Artysta zastosował delikatne pociągnięcia pędzla, które nadają scenie miękkości i subtelności. Jest coś w tym dziele, co przyciąga uwagę i skłania do refleksji. Może to właśnie ta zatrzymana chwila między dniem a nocą? A moje serce mówi o miejscu, gdzie czas płynie wolniej. Styl malarski ma w sobie coś impresjonistycznego. Widoczna jest próba uchwycenia ulotności chwili za pomocą miękkich tonów barw. Ta praca przyciąga i nie pozwala oderwać wzroku. Patrząc na nią, można poczuć ciszę i szelest traw - jakby ktoś półgłosem opowiadał o nieśpiesznych, wiejskich dniach. Dzięki tej malarskiej nostalgii, widz ma szansę na moment refleksji, kontemplacji, może nawet nostalgii za niespiesznym tempem życia. Niebo wygląda jak z waty cukrowej, powiedziałby siedmiolatek, wyobrażając sobie smak tej chwili.