Opis obrazu

Na obrazie dominują odcienie niebieskiego i szarości, które tworzą dramatyczne krajobrazy i niebo pełne chmur. Wygląda jak koniec świata, ale w taki piękny sposób. Zaszaleć można nad tym, jak te kolory przechodzą jeden w drugi, zupełnie jakby niebo było świeżo wymalowane. Horyzont jest ciemny, niemal czarny, podczas gdy ziemia przyciąga wzrok brązowymi tonami. Są tam chyba jakieś małe białe sylwetki, które mogą być kaplice (albo coś zupełnie innego), niczym punkty na mapie. Obraz jest dynamiczny, czujesz, że niedługo coś się wydarzy, ale co? Atmosfera jest jednocześnie pełna spokoju i napięcia, jakby zaraz miał zacząć się deszcz. Artystycznie, dzieło jest pełne subtelnych przejść tonalnych. Widać, że artysta stosował miękkie pociągnięcia pędzla, przez co całość jest delikatnie rozmyta, a chmury wydają się miękkie jak wata cukrowa. Można się w nie zapatrzyć i zgubić. To coś jak dreamland, takie „dreamscape” dla marzycieli. Dla mnie to trochę jak spacer nad morzem podczas burzy, kiedy czujesz, że jesteś tylko ty i ogromny świat wokół. Dzieciak by powiedział: niebo jest jak morze, tylko w powietrzu! To prowokuje do myślenia o tym, co jest ważne w życiu i gdzie jest nasze miejsce w tym wszystkim. W sumie, można się zasiedzieć i zamyśleć.