Opis obrazu

Na pierwszy rzut oka to po prostu kobieta i kot — ale zatrzymaj się na chwilę, a obraz zaczyna mówić. Postać o jasnych włosach siedzi w opanowanej ciszy, owinięta w lśniącą czarną szatę, która odzwierciedla nocne niebo za nią. Jej delikatne rysy emanują cichą siłą, podczas gdy obok niej czarny kot o przenikliwych żółtych oczach patrzy w dal — jakby strzegł czegoś niewidzialnego. Nad nimi pełnia księżyca świeci na bogatym, głębokim niebieskim tle, rzucając ciche światło, które otula całą scenę oniryczną ciszą. A potem zauważasz zieloną kulę — dziwny, samotny obiekt na brązowym stole na pierwszym planie. Czy to zabawka? Wspomnienie? Planeta? Jej obecność zakłóca harmonię na tyle, że zastanawiasz się. To nie tylko realizm — to emocjonalna precyzja. Każdy szczegół jest starannie oddany, aby wydawać się znajomy, ale jednocześnie niesamowity, jak scena ze snu, o którym zapomniałeś, że kiedyś miałeś. Minimalistyczna kompozycja tylko wzmacnia jego tajemniczość. Zachęca do interpretacji, połączenia, wyobrażenia sobie tego, co kryje się tuż pod powierzchnią. Wielu widzów mówi, że odczuwa coś, czego nie potrafią do końca wyjaśnić: poczucie spokoju zabarwione ciekawością. Obraz nie krzyczy. Szepcze. Zostaje z tobą. Czy widzisz siebie w jej bezruchu, czy w cichej czujności kota? Co ujawnia światło księżyca — dla ciebie? Ta praca nie powinna znajdować się tylko na ścianie, ale w przestrzeni, która wita tajemnicę, ciszę i opowiadanie historii.