Opis obrazu

Obraz emanuje spokojem i delikatnością, a jego jasne kolory tworzą niemal senną atmosferę. Postać na pierwszym planie, z mocnymi, kontrastującymi liniami włosów i twarzy, przyciąga wzrok. W tle widzimy delikatny odcień beżu, który kojarzy się z ciepłem i intymnością. Artystka zastosowała prostą, ale efektowną technikę, mieszając abstrakcję z realizmem. Skręcona poza postaci jest skomponowana z krzesełkiem, które pełni rolę jednocześnie bariery i ozdoby. Ten obraz jest jak ciche westchnienie w środku hałaśliwego dnia. Czujesz niematerialną melancholię, a jednocześnie coś więcej. To, co przychodzi, to uczucie nostalgii i zastanowienia się nad własnymi uczuciami i wspomnieniami. Emocje na obrazie są subtelne, ale przez to bardziej dotykające. I mean, ten wyraz twarzy mówi więcej niż tysiąc słów. Dla mnie to jak układanka, w której nie wszystkie elementy muszą do siebie do końca pasować. Tak, jakby malarka chciała, żebyśmy coś przemyśleli, coś poczuli... może nawet coś zrozumieli. Może nie wszystko jest od razu jasne, ale na pewno coś tam w nas porusza, bo to uczucie, które jest trudne do opisania słowami. Fajnie, że takie rzeczy możemy odczuwać nie tylko rozumem, ale i sercem.