Opis obrazu

Na obrazie dominuje ciepły, różowy odcień, który otula całą scenę jak welon o zachodzie słońca. Wyraziste linie torów i zarys peronu przyciągają wzrok, prowadząc go ku horyzontowi, gdzie znikają za horyzontem. Kształty są szorstkie i surowe, co dodaje pewnego industrialnego charakteru temu przedstawieniu. Całość jest niczym moment wyjęty z codziennego pośpiechu, gdzie można poczuć nostalgię za minionymi chwilami. Czuje się tu spokój, może trochę osamotnienie. Ale jednocześnie, jest w tym coś pociągającego. Styl artysty jest prosty, a jednocześnie pełen wyrazu. Technika—prawdopodobnie akryl lub gwasz—nadaje obrazowi matowe wykończenie, co dodaje do surowego charakteru dzieła. Pociągnięcia pędzlem są zdecydowane, niczym ślady zostawione przez mijający czas. Dla mnie to przypomina stary film, może taki z lat 70., który ogląda się z lekką tęsknotą. Kiedy patrzę na ten obraz, odczuwam delikatne ukłucie melancholii. Co ciekawe, mimo tej prostoty, jest w nim coś, co mówi "chill out", wypocznij, złap oddech. Każda linia, każdy cień wydają się być na swoim miejscu, choć można by pomyśleć, że chaos dominuje scenę. Może to miejsce, gdzie czas zatrzymał się na chwilę, a może to po prostu czekanie na pociąg życia, który nigdy nie przyjeżdża na czas. Patrząc na to, dziecko by powiedziało: "To pociąg do nieba!". I być może miało by rację.