Opis obrazu

Na obrazie widać majestatyczne góry, które wydają się sięgać nieba. Dominują tu kolory ziemi: zielenie, brązy i szarości, które harmonijnie kontrastują z jasnym błękitem i bielą nieba. Chmury są puszyste, niemalże jak wata cukrowa, suną leniwie po niebie. Kompozycja jest dynamiczna, a jednak uspokajająca. Przestrzeń jest pełna ruchu, ale też cichej kontemplacji. Artysta stosuje technikę impasto, grubymi pociągnięciami pędzla tworząc teksturę, która niemal wychodzi poza ramy płótna. Obraz emanuje spokojem i ciszą, którą przerywa jedynie wiatr świszczący między szczytami. Styl jest lekko impresjonistyczny, swobodne pociągnięcia pędzla przypominają pejzaże Moneta. Działają na wyobraźnię, zmuszając do refleksji. Może wzbudzać nostalgię za nieodkrytymi ścieżkami czy marzenia o przygodzie. „Ale te góry są duuuże”, powiedziałby 7-latek zachwycony monumentalnością widoku. Obraz przypomina, jak piękny jest świat i jak często o tym zapominamy w codziennym „rushu”. A ja patrząc na te góry, czuję, że mogłabym tylko rozłożyć koc i wsłuchiwać się w wiatr. To miejsce, gdzie czas się zatrzymuje, a świat wydaje się bardziej magiczny.