Opis obrazu

Na obrazie rozciąga się pustkowie w ugry i piaskowych tonach, przecięte wstęgą białej drogi. Nad horyzontem wisi ciężkie grafitowe niebo z bladym okręgiem światła. Droga wije się ku maleńkiej zabudowie z brunatnych klocków, jakby do miasta pamięci. Postacie to czarne kreski z iglastymi cieniami. Czuję chłód i spokój, ale też napięcie, bo cisza tu jest serio gęsta. Ta droga jest długa i chcę iść do miasta. Malarsko to oszczędny realizm na granicy surrealizmu, grube pociągnięcia, szpachla, suchy pędzel, miejscami farba zacierana. Diagonalna kompozycja prowadzi wzrok po skosie aż do horyzontu. We wspólnych płaszczyznach i braku detali słyszę pauzę, troche jak stopklatka. Obraz budzi tęsknotę i poczucie lonely, a ja mam w środku cichy tik nadziei że na końcu drogi czeka naprawde ciepło.