Opis obrazu

Obraz przedstawia dwa ekspresywne portrety, unoszące się na tle ciemnej, niemalże abstrakcyjnej przestrzeni. Intensywność i dynamika kompozycji zaskakują. Kolory są odważne: dominują różne odcienie różu, fioletu i błękitu, które wirują w niespokojnych pociągnięciach pędzla. Spotykamy się z nawiązaniem do stylu ekspresjonizmu, gdzie emocje i subiektywność znaczą więcej niż rzeczywistość. Nastrój dzieła bije swoją intensywnością. Oblicza na obrazie, ukazane w sposób niemalże karykaturalny, przykuwają wzrok. W jednym z portretów można dostrzec niepokój, w drugim zaś coś jakby zaciekawienie. Patrząc na nie, czujemy niepokój zmieszany z fascynacją. Coś jakby w człowieku przebiegały setki myśli naraz. Technika malarska nie zna tu ograniczeń. Pociągnięcia pędzla są szybkie, energiczne, jakby artysta starał się ująć chwilę, która zaraz mu ucieknie. Można wyczuć odwagę i stanowczość w każdym uderzeniu pędzla. To obraz, który może budzić wiele refleksji. Czai się w nim tajemnica, może nawet konflikt. Człowiek patrzy i myśli: dlaczego postacie wyglądają tak dziwnie? Czy to jakieś marzenie czy koszmar? I wtedy dziecko powiedziało: „Oni wyglądają, jakby się śmiali i płakali jednocześnie”. To best part tego obrazu - zdolność do wywoływania tak skrajnych emocji.