Opis obrazu

Obraz emanuje dramatyzmem, a jednocześnie wciąga w swoją melancholijną atmosferę. Dominują tu ciepłe brązy i zielenie, które płynnie mieszają się na horyzoncie. Gdzieś z głębi kompozycji wyłaniają się ciemne sylwetki drzew, tworząc niemal hipnotyczną linię. Jakby natura tworzyła tu własną symfonię kolorów. Niespokojne niebo, pełne dynamiki, przyciąga wzrok, a dynamiczne pociągnięcia pędzla zdradzają pewną impresyjność. Patrzę na te kolory jakby to było takie magiczne place. Artysta zastosował technikę impasto, co dodaje trójwymiarowości. Grube warstwy farby sprawiają, że obraz zdaje się żyć własnym życiem. Ten pejzaż, choć melancholijny, potrafi też wzbudzić nadzieję. Sunące po niebie chmury przypominają o przemijaniu, ale i cykliczności przyrody. Hey, może zaraz wyjdzie słońce! Każdy może tu dostrzec coś własnego. Moją uwagę przykuwa światło przebijające zza drzew, jakby artysta chciał pokazać, że nawet po burzy zawsze przychodzi spokój. Obraz pozostawia widza z refleksją nad pięknem niepewności i tajemnicą zmian. To miejsce, gdzie można się zagubić w kontemplacji.