Opis obrazu

Obraz emanuje miękką, senną atmosferą, która może przywodzić na myśl późne popołudnie. Kolory są przygaszone, dominują brązy, żółcie oraz delikatne zielenie, przechodzące łagodnie w niebo w odcieniach błękitu i szarości. Artysta zastosował technikę impastu, nakładając farbę grubymi, teksturowymi pociągnięciami, co nadaje malowidłu wyrazistości i dynamiki. Pole pokryte jest wijącymi się ścieżkami, które prowadzą wzrok ku horyzontowi. Kompozycja obrazu jest złożona, ale jednocześnie harmonijna. Jakoś tak dziwnie wiąże się to z poczuciem spokoju i nostalgia, a może nawet lekkiego smutku. Można wyobrazić sobie, że miejsce to pełne jest ciszy, przerywanej jedynie szelestem liści czy łagodnym podmuchem wiatru. Wodzi to na pokuszenie refleksji o przemijaniu i cykliczności przyrody. Styl artysty jest liryczny, wyraźnie inspirowany impresjonizmem, choć z domieszką osobistej, nieco melancholijnej nuty. Ta mieszanka sprawia, że obraz jednocześnie wciąga i zmusza do myślenia. “Wow, this is magic!” mogłoby wykrzyknąć dziecko, zauważając niezwykłość barw. Odbiorca może poczuć ciepło, ale też pewien rodzaj tęsknoty, co artysta chciał być może osiągnąć. Osobiście, czuję jak mnie to wciąga, zagłębiając w świat przedstawiony na płótnie.