Opis obrazu

Na płótnie rozlewa się szaroniebieska tafla, poprzecinana rdzawymi smugami i gęstym, niemal czarnym impastem. W centrum migocze jasny klin, odbicie lasu o zębatych koronach, które wcina się w wodę jak cień noża. Kompozycja biegnie po skosie, wygląda jak ruch zatrzymany na pół oddechu. Materia farby gruba, szpachla, krótkie pacnięcia, mokre na mokrym i suchy drgający ślad, miejscami aż raw. To malarstwo półabstrakcyjne, chłodne, a jednak ciepłe w świetlistych okruchach. Czuć przedburzowy spokój i lekkie napięcie. Myślę o tym co znika i co zostaje, odbicie czy prawda. Woda jest jak srebrny brokat i plyną tam ryby. Troche szumi w głowie, ale to dobre szumienie, takie co zostaje w oku na dluzej.