Opis obrazu

Płótno tonie w błękitach i seledynach, biel piany rozcina powierzchnię morza. Skośne fale i promienie z pęknięcia w chmurach tworzą świetlny klin. Faktura jest gruba, pastozna, pędzel sunie szybko i troche niedbale, przez co woda aż drży. To malarstwo między impresją a ekspresją, miękkie laserunki spotykają energiczne impasto. Atmosfera gęstnieje, słychać burzę, lecz w centrum tli się cichy glow nadziei. Fale są duże i skaczą jak delfiny. Patrzę i czuję sól na ustach, niepokój i ulgę, jakby światło nie dawało się ciemnym zieleniom. Krzywy horyzont i rozmyte plany podkreślają dzikość, a całość brzmi jak prywatna modlitwa o oddech.