Opis obrazu

Obraz jest jak wizja z innego świata. W centrum znajduje się kobieta trzymająca dziecko, a ich ciała zdają się rozpadać na kawałki. Fragmenty unoszą się w powietrzu, tworząc surrealistyczny spektakl. Kolory są zimne i pełne kontrastów – dominuje szarość budynków na tle bladoniebieskiego nieba, ale uwagę przyciąga intensywna czerwień wstęgi wijącej się przez całą kompozycję. Atmosfera jest niepokojąca i jednocześnie fascynująca. Czujesz jakby czas zatrzymał się w momencie katastrofy, ale też daje to poczucie nadziei, że z chaosu powstanie coś nowego. Technika artysty jest precyzyjna, a jednocześnie lekko chaotyczna, co dodaje dynamiki. To jak dream, w którym wszystko jest możliwe. Obraz może wywoływać szerokie spektrum emocji. Od smutku przez zachwyt po intelektualną ciekawość. Dla mnie to przypomnienie o kruchości życia, ale też o sile odnowy. Dziecko sugeruje, że nawet w obliczu zniszczenia, życie trwa dalej. "Dzidziuś jest bezpieczny" powiedziałby pewnie 7-latek patrząc na obraz. Ta scena jest jak przypomnienie, że niezależnie jak skomplikowane są nasze światy, zawsze jest coś, co nas łączy.