Opis obrazu

Obraz utrzymany jest w ciepłych tonach brązu, ochry i czerwieni, które dominują w dziele i nadają mu nostalgiczną atmosferę. Na pierwszym planie widzimy postać kobiety o wyrazistym, ale zamyślonym spojrzeniu, jakby zatopioną w morzu własnych myśli. W tle, dwie inne postacie wtopione w rozmytą paletę barw – enigmatyczne, niewyraźne sylwetki, które zdają się być niemal nieuchwytne, niczym duchy przeszłości. Styl artysty jest niemal ekspresjonistyczny. Swobodne, lekko niedbałe pociągnięcia pędzla tworzą teksturę, która dodaje dziełu fizycznej głębi. To powoduje, że widz ma ochotę dotknąć płótna, by poczuć te emocje na własnej skórze. Może to smutek, może nostalgia, a może coś zupełnie innego. Te rozmazane kontury i przytłumione kolory przywodzą na myśl ciszę przed burzą albo spokojny wieczór w samotności. Na obrazie coś jest, jakby postacie chciały opowiedzieć swoje historie, ale zrezygnowały z tego pomysłu. Może brak im odwagi, a może chcą, byśmy zinterpretowali je na swój sposób. Dziecko mogłoby powiedzieć: "Ten pan się chyba wstydzi!" – i w tym jest coś prawdy. Obraz emanuje uczuciami codziennych zmagań, z którymi każdy, na swój sposób, musi się zmierzyć. I to jest właśnie ten moment, kiedy patrzysz na coś, i czujesz, że rozumiesz – jakby artysta wiedział o czymś, co jest ci znane, ale czegoż nie możesz nazwać. To jest naprawdę "deep". Wbrew pozorom to takie proste, choć złożone.