Opis obrazu

Na płótnie wylewa się ciepła paleta ochry, rdzy i oliwkowej zieleni, przełamana mlecznym błękitem nieba. Pośrodku wyrasta wieża z rudym dachem, a ukośna kładka oraz łuk ulicy prowadzą wzrok w głąb. Po jezdni suną rozmazane sylwetki, jak echo kroków. Pociągnięcia szerokie, miejscami impastowe, jakby malowane alla prima i szpachlą, szybko, bez lęku. Nastrój miękki, trochę senny, lecz miasto wciąż oddycha. Ta wieża jest bardzo duża i ja chce tam iść na loda. Kompozycja uspokaja, światło migocze, czas zwalnia. Czuję nostalgię, odrobinę codzienności i myślę cicho wow. To chyba zapis spaceru, mała ucieczka od zgiełku, coś prywatne, poprostu piękne.