Opis obrazu

Na obrazie widzimy dwie postacie, prawdopodobnie dzieci, wpatrujące się przez olbrzymie okno. Dominuje tu prostota i minimalizm. Dużo jasnych, pastelowych kolorów. Niebieskości nieba mieszają się z beżem i odcieniami zieleni, tworząc harmonijne, uspokajające tło. Kompozycja jest ciekawa – postacie są przedstawione w sposób bardzo uproszczony, niemal ikoniczny, z zarysowanymi jedynie konturami i białymi twarzami. Przestrzeń zewnętrzna przyciąga wzrok, nadając obrazowi głębię. Dzieło emanuje atmosferą spokoju i zamyślenia. Obraz zdaje się mówić: "patrzysz, ale czy naprawdę widzisz?" To odzwierciedla wrażenie zatrzymanego czasu. Zastosowanie płaskich plam koloru i wyraźnych linii przypomina technikę malarską opartą na kontrastach. Elementy w rodzaju "wow, ale to ładne" przyciągają wzrok i skłaniają do refleksji. Trochę tak, jakby artysta bawił się konwencją i prostotą. Obraz może budzić w nas wewnętrzny spokój, poczucie nostalgii, czy refleksję nad dzieciństwem. Dziecko pewnie pomyślałoby: "Fajnie byłoby tam pobiegać!" Element melancholii jest jednak obecny, skłaniając do zadumy i snucia osobistych refleksji. W tej kompozycji jest coś z angielskiego "silence", co nie pozwala oderwać wzroku, zaprasza do małego świata stworzonych postaci. Może to trochę o nas samych – o naszej potrzebie na chwilę zatrzymać się i popatrzeć w dal.