Opis obrazu

Obraz przedstawia dwie postaci na ławce w miejskim parku, zanurzone w melancholijnej atmosferze. Dominują stonowane kolory: szarości, błękity i cieplejsze odcienie ochry, które nadają kompozycji pewną senność i spokój. Kompozycja jest zrównoważona, choć prosta w swej formie, dodając dziełu nutę tajemnicy. Postaci, przedstawione w formie zgeometryzowanej, zdają się być pochłonięte swoimi myślami. Technika? Cóż, wygląda na inspirację kubizmem, a może nawet czymś bardziej abstract. Prosty, niemal dziecięcy sposób zobrazowania twarzy i ciała sprawia, że widz czuje się jakby patrzył na artystyczne stress sketch. Obraz emanuje nostalgią i może budzić pytania o samotność w tłumie. Zdawać by się mogło, że postacie są w dialogu, ale są w oddaleniu emocjonalnym. To trochę jak w życiu, kiedy nie zawsze jesteśmy obecni, choć jesteśmy obok siebie. Czyż nie przypomina to sytuacji, w której przedkładamy własne myśli nad rozmowę z innymi? Może nawet czujemy echo miejskiego zgiełku, który w subtelny sposób zaznacza się w dziele. All in all, obraz skłania do refleksji nad izolacją i potrzebą odnalezienia siebie. Vista za postaciami jakby zamazana, przynosi pewną nieokreśloność i ulotność chwili. „To wygląda jak dwie osoby na ławce!” – zapewne powiedziałoby dziecko. I ma w tym dużo prawdy. Szukając jeszcze głębiej, można znaleźć peace w tej miejskiej scenerii.