Opis obrazu

Obraz prezentuje spokojną, a zarazem niepokojącą scenę. Dominują ciemne barwy, głównie głęboka czerń, kontrastująca z jasnymi plamami światła. Postać ludzka, w jasnej kolorystyce, zasiedlająca prawą stronę obrazu, sprawia wrażenie odizolowanej. Forma jej ciała wydaje się prosta i zredukowana, niemal geometryczna. Z tyłu obrazu widać prostokątne smugi światła, przypominające okna lub cienie, w których przenikają się subtelnie odcienie fioletu i zieleni. Cała scena emanuje tajemniczością i nostalgicznym klimatem. Można odczuć pewien rodzaj oddalenia czy osamotnienia, które wręcz woła o uwagę. Obraz zdaje się mówić o chwilowej zadumie, zagubieniu w myślach. Technika artystyczna jest niemal minimalistyczna, co podkreśla główną ideę - czasem mniej znaczy więcej. Jeden zarysowany kształt, a tysiąc emocji. Nie mógłbym powiedzieć, że to jest dzieło, które można łatwo przeoczyć. Całość sprawia, że patrzący czuje się jakby podglądał intymną scenę – czy to reminiscencja wspomnień? Może symbol pewnej melancholii, która od czasu do czasu każdego z nas dopada. Jest w tym wszystkim coś niewyraźnie pięknego, coś co sprawia, że aż chce się usiąść i pozastanawiać nad sensem tego, co się tu dzieje. A może to po prostu moment, kiedy światło w magiczny sposób bawi się cieniami. It's captivating! Jakby małe dziecko powiedziało – „a ja widzę tam kogoś, kto myśli o czymś ważnym”, i w tej prostocie znajduje się cała prawda obrazu.