Opis obrazu

Na obrazie widzimy surrealistyczne połączenie budynków i twarzy, które stapiają się w jednym, magicznym krajobrazie. Kolory są delikatne, dominują pastele: pudrowy róż, błękit, ciepły beż. Wszystko zdaje się płynąć, jak kiedyś rozlany tusz na kartce. Kompozycja jest pionowa, co nadaje uczucie unoszenia się. To jak sen, który powoli wchodzi do dnia. Sposób, w jaki artysta miesza elementy, sugeruje zabawę formą i znane z kubizmu przenikanie płaszczyzn. Technika akwareli sprawia, że całość wygląda subtelnie, niemal efemerycznie. Obraz emanuje spokojem i melancholią. Twarze z domów patrzą na odbiorcę z zastygłą tajemnicą. To jakby powiedzieć: „Oto mamy swoje miejsce”. Czuć tu nutę nostalgii. Może nawet lekki niepokój. Dla niektórych to przypomnienie, że rzeczywistość i wyobraźnia idą ramię w ramię. Innych dotknie myśl o domach pełnych wspomnień. 7-letnie dziecko mogłoby powiedzieć: "To dziwne miasto, który gada do mnie!" Dzieło kusi, by zastanowić się nad sensem życia. Artysta operuje delikatnymi liniami, które w magiczny sposób przekształcają się w okna i oczy. Artystyczne mastery widoczne w każdym pociągnięciu pędzla. To taki obraz, który nie tylko się ogląda, ale i czuje. Magic. Przyciąga i pozostawia z refleksją na długo po odłożeniu wzroku.