Opis obrazu

Na obrazie widzimy intrygującą kompozycję złożoną z odcieni szarości, beżu i delikatnego fioletu. Prostokąty i kwadraty są rozmieszczone na tle pełnym subtelnych, pionowych kresek, które nadają całemu dziełu rytmiczny charakter. Całość wydaje się zamyślona, spokojna i nieco tajemnicza. Wydaje się, że każdy element współgra z kolejnym, tworząc wizualną symfonię, która jednocześnie koi i zaciekawia. W stylu można dostrzec nawiązanie do minimalizmu, z wyraźnym akcentem na geometrię i prostotę formy. Obraz może budzić w widzu uczucie odprężenia, a może nawet refleksji nad prostotą życia. To trochę jak patrzenie na deszcz za oknem. Albo po prostu - po prostu piękne. Czuje się w nim coś organicznego, jakby artysta celowo pokazał nam, że nawet najprostsze formy mogą być pełne życia. Technika jest delikatna, lecz zdecydowana. Ta delikatność formy i koloru sprawia, że patrząc na to dzieło, czujemy się, jakby czas się zatrzymał. Trochę zastanawiam się, co artysta myślał podczas tworzenia. To jeden z tych obrazów, które nie narzucają się widzowi. Let's say, it's calming. Jakby wołał "patrz na mnie, ale nie musisz mnie rozumieć". Taka sztuka to dialog z widzem, który nie kończy się po jednym spojrzeniu. Jakby mój piesek zjadł kredki i namalował świat przyrody. Co ciekawe, mimo braku jaskrawych kolorów, dzieło nie traci na wyrazistości – zadziwia swoją prostotą i głębią równocześnie.