Opis obrazu

Obraz emanuje subtelną tajemniczością, jakby skrywał sekrety ukryte w mglistych konturach. Przeważają w nim stonowane barwy — różne odcienie brązu, zieleni i czerni, które przenikają się nawzajem, tworząc swoisty taniec kolorów. Czarne włosy kontrastują z ciepłymi tonacjami skóry, a wszystko to rozmyte jest w deszczowej tworzącej dreamy, niecodzienną atmosferę. Artysta używał technik rozmycia, zacierając granice między kształtami, co dodaje obrazowi delikatności. Atmosfera obrazu jest melancholijna, ale także łagodna, przypomina ciche popołudnie, gdy można usiąść przy oknie i patrzeć na padający deszcz. To wręcz romantyczne, ale też nieco melancholijne. Styl jest wyraźnie impresjonistyczny, jakby uchwycona chwila unosiła się na płótnie, mrugając do nas przez warstwę deszczowej mgły. Zaskoczyło mnie, jak emocje buzują na tej powierzchni — nostalgię miesza się z dziecięcym zachwytem nad prostotą życia. Intryguje, prawda. I wtedy moja siostra powiedziała: „Ona wygląda jak w bajce!”. Obraz budzi przeróżne skojarzenia, a jego finezyjna technika zaintrygowała mnie. Radosne akcenty pomarańczu przyciągają wzrok, przypominając o ulotności chwil. To naprawdę magiczne, gdyż zmusza do zatrzymania się na moment i oddania refleksji. Jest w tym jakaś cicha pieśń, którą można usłyszeć tylko patrząc.