Opis obrazu

Na obrazie widać ekspozję kolorów, jakby ktoś otworzył pudełko z kredkami i wszystkie naraz rozsypał na płótnie. Dominują odcienie niebieskiego, zieleni i czerwieni, które wiążą się z bielą i fioletami. Kształty są geometryczne, ale nie do końca uporządkowane, jakby artysta użył kanciastej mozaiki, próbując uchwycić chaos codziennego życia. Kompozycja jest dynamiczna, z licznymi liniami skręcającymi się w spiralne formy. Nastrój jest raczej radosny i energiczny, trochę jak na dziecięcym placu zabaw. Styl? Coś w stylu kubizmu, lecz bardziej zawadiackiego, jakby Picasso połączył siły z jakimś street artist. Obraz może wywołać mieszane emocje. Jednym przypomni szczęśliwe chwile z dzieciństwa, pełne bezpretensjonalnej radości, innym zaś chaos i codzienny zgiełk miasta. To trochę jak puzzle, które układamy w głowie. Jak patrzę na to dzieło, mam wrażenie, że artysta chciał nam powiedzieć, że w nieładzie też jest beauty. Tak właśnie, jedno słowo po angielsku, bo inaczej się nie da tego uchwycić. Patrzę na to dzieło i myślę, że może artysta spędził za dużo czasu próbując zrozumieć, co jest w ludzkiej naturze takie kolorowe i skomplikowane. Może chciał pokazać, że w życiu choć są trudności, kolor zawsze znajdzie miejsce, by się przebić. Wow! To jak bajka dla oka, a może i duszy.