Opis obrazu

Ten mały obrazek powstał w jednym z najtrudniejszych momentów życia autorki. Pulsuje napięciem między formą organiczną a geometrycznym rygorem. Centralna, amorficzna struktura w odcieniach różu, żółci, zieleni i bieli wydaje się żywa, niemal oddychająca. Grube, czarne ślady pociągnięć pędzla, powodują napięcie. Ten kontrast — między płynnym a uporządkowanym – może skłaniać do refleksji nad złożonością ludzkiego doświadczenia. Jest to malarstwo balansujące między figuracją a abstrakcją, eksplorując cielesność i psychikę poprzez nieoczywiste formy. Mamy do czynienia z formą, która nie tyle przedstawia, co sugeruje obecność — emocjonalną, cielesną, duchową. Prowokuje do zastanowienia nad granicami formy, emocji i porządku. Jest jak dialog między ciałem a strukturą, między impulsem a regułą — głęboko osadzony w tradycji polskiej abstrakcji, ale też bardzo osobisty i współczesny.