Opis obrazu

Obraz emanuje cichą melancholią jesiennego popołudnia, gdzie przyroda zamyka się w sobie. Dominują zgaszone brązy, złote odcienie i delikatne zielenie, które płynnie przechodzą w mglistą biel. Kompozycja zdaje się być wciągającym zaproszeniem do leśnego świata, gdzie czas płynie wolniej. Artysta zgrabnie używa techniki impastu, co nadaje fakturze trwałości i dynamiki. Spokój tej sceny nastraja do refleksji, może nawet wzbudzać tęsknotę za minionymi chwilami. To, co najbardziej mnie uderza, to soft, almost dream-like quality obrazu. Malarska dbałość o detale — jak choćby delikatnie malowane źdźbła traw — wciąga jak wzorek w starej książce. W sumie, widać jak zmienia się z końcem lata wszystko. Dla 7-letniego dziecka obraz mógłby przypominać magiczny las z bajki, w którym ukryte są tajemnice. Obrazuje ciszę złamaną tylko przez śpiew ptaków i szept wiatru. Gdy patrzę na ten krajobraz, czuję nostalgiczną tęsknotę za naturą. Przemyślenia błądzą, jakby same chciały zawędrować w ten bezczasowy zakątek.