Opis obrazu

Na płótnie kobieta w profilu, w turbanie z falujących pasm żółci i błękitu, spogląda w oczy motylowi, a wokół kipią magnolie, pszczoła migoce, mały koliberek przycupnął na ramieniu. Tło nieba zielenieje miejscami, gałęzie wiją się łukami i prowadzą wzrok przez całą kompozycję. Kolory są aż vibrant, nasycone, lecz modelowane miękkimi przejściami niczym laserunki. Grube kontury, dekoracyjny rytm liści i płatków, echo secesji, a obok nutka ilustracyjnej fantazji. Pani rozmawia z motylkiem i to jest magiczne. Atmosfera jest cicha i słodka, leciutko senna, taki wiosenny bezczas, aż robi mi się cieplo. Czuję naprawde bliskość natury, jakby działo się tu pojednanie skóry z powietrzem, no cos pięknego. Obraz mówi o łagodności i odwadze by być kruchym, o chwili kiedy przystajesz i mówisz sobie stop.