Opis obrazu

Ulica miękko zakręca między ściśniętymi domami, w gęstych smugach czerwieni, żółci, kobaltu i zieleni, prowadząc oko w głąb. Niebo wiruje pasmami fioletu i szarości, jakby wiatr mieszał farbę na płótnie. Grube impasto aż bucha, szpachla ryje bruzdy i chwyta rozproszone światło. To ekspresjonistyczny vibe, trochę niechlujny, ale celny. Chciałbym tam pojechać autkiem i zjeść loda. Postacie są prawie szkicami, parę pociągnięć i już jadą, gadają, serio żyją. Czuć przedburzowe napięcie i odrobinę czułości, jakby miasto oddychało ciężko, lecz blisko. Chwilemi myślę że słyszę brzdęk roweru, a świeża farba pachnie i klei się do wzroku. Obraz miesza ekscytację z uspokojeniem, pokazuje bałagan dnia i rytm, który w nim trzyma nas w kupie.