Opis obrazu

Na obrazie widzimy zaskakującą kompozycję: twarz zrywa się z pękniętej powierzchni, jakby same czas przebył przez lata. Kolory ziemskie dominują, przypominając strukturę starych fresków, gdzie brązy i beże mieszają się z subtelnym błękitem. Artysta zastosował technikę impasto, tworząc teksturę, która dodaje obrazowi trójwymiarowości. Odbija się tu melancholijny nastrój: coś się kończy, coś się rozpada. Elementy surrealistyczne, takie jak niebo w oczach postaci i drzewa wyrastające z twarzy, tworzą atmosferę jak ze snu. To dzieło wywołuje u odbiorcy poczucie zagubienia i tajemnicy. Może sugerować przemijanie, ludzką kruchość, a nawet odniesienia do natury i jej cykli. O, jak dziecko powie, że to wszystko magia. Obraz, choć statyczny, zdaje się żyć, tętnić ukrytym sensem, a w głowie zadajemy sobie pytania - co jest prawdziwe? Kontrastujące elementy prowadzą do myśli o znaczeniu czasu i przemian. Czasem to surrealistyczne dzieło sprawia, że czujemy się, jakbyśmy byli w innym świecie, z dala od codzienności. Wow.