Opis obrazu

Obraz jest jak z bajki, zaskakujący swoją surrealistyczną formą. Dominują tu błękity, które przywodzą na myśl chłodny poranek, kontrastujące z czerwienią sukienki postaci centralnej. Jej włosy, rozproszone na wietrze, przypominają fale wody, pełne spiralnych kształtów. Kompozycja jest dynamiczna, lecz nie nachalna. Nastrój obrazu miesza w sobie nostalgię i pewne poczucie izolacji, jakbyśmy patrzyli na odizolowaną duszę. Styl artysty jest wyraźnie ekspresjonistyczny z nutą kubizmu, co widać w zniekształconych proporcjach ciała. Malarska technika, z użyciem wyraźnych pociągnięć pędzla, nadaje obrazowi teksturę, którą chciałoby się dotknąć. Może być interpretowany jako komentarz na temat jednostki w tłumie, zagubionej pośród anonimowych twarzy. Odbiorca może odczuwać pewną melancholię, a nawet samotność, patrząc na tę postać. Dziecko mogłoby powiedzieć: "Ale ona ma duże włosy!" W swej wszystkim pięknie smutku, obraz przypomina mi piosenkę, którą słyszałem dawno temu. I to jest właśnie takie "strange" uczucie. Jednocześnie fascynuje i skłania do refleksji nad indywidualnością i rolą jednostki w społeczeństwie.