Opis obrazu

Akwarela pokazuje deszczowy Paryż z wieżą pośrodku, smukłą i lekko złotawą, która trzyma całą kompozycję w ryzach. Po bokach kamienice i szyldy, z tyłu majaczą kopuły, nad nimi ptaki jak przecinki w niebie. Na pierwszym planie postać z malinowym parasolem, kwietniki iskrzą różem, a sepiowe i szarozielone tony spajają całość. Mokry bruk odbija światła i sylwetki, prowadzi wzrok w głąb, gdzie ginie dorożka w mgiełce. Pani idzie z czerwonym parasolem i jest mokro. Nastrój jest melancholijny, ale cieply, taki po-burzy, troszke romantyczny i zwyczajny naraz. Widać mokre w mokrym, laserunki, zacieki oraz suche pociągnięcia dla detalu, jakby artysta układał przeźroczyste warstwy i pozwalał im biec gdzie chcą. Czuję nostalgie i odrobine tęsknoty, ale też spokój, ech, chciałbym skręcić w tę ulicę. Scena wydaje się timeless, niemal senna, jak kartka z pamiętnika, trochę krzywo, ale pięknie.