Opis obrazu

Na obrazie rozlewa się pastelowy świt, róże i błękity wtapiają się w wodę, a brunatne trzciny zamykają kadr jak kurtyna. Kompozycja prowadzi wzrok wąskim strumieniem ku bladej plamie horyzontu, gdzie powietrze robi się soft. Gałęzie czarnego drzewa kreślą nerwowe linie, pełne chlapnięć i przypadkowych smug. To drzewo wygląda jak wielki parasol. Widać lasury akwareli, przecierki, suchy pędzel i odważny tusz, a zacieki gadają w tle. Nastrój jest chłodnawy, trochę melancholia, ale bez dramatów. Czuję szelest i ciszę, wrażenie, że za zakrętem czeka rozmowa. Troche sie gubię, troche znajduję, jakbym szedł brzegiem myśli.