Opis obrazu

Na płótnie pulsują oranże, czerwienie i rozgrzane żółcie, sklejone jak konfitura. Po prawej stoi skrzat o stożkowej czapce, z białą brodą, zasłania twarz cząstką pomarańczy, która robi za uśmiech. Po lewej fragmenty krążków owocu, półprzezroczyste i grubo kładzione, tworzą tło pełne chropowatej faktury. Kompozycja asymetryczna, ale trzyma rytm, jak piosenka w radiu. Impasty, przetarcia, trochę suchego pędzla, może i odrobina laserunku, brzmi to poważnie a jednak jest fresh. Atmosfera jest słoneczna, lekko psotna, troszkę baśniowa. Ja też bym zjadł taką wielką pomarańczę i miał pomarańczowy uśmiech. Czuję smak lata, ale i zimową potrzebę witaminy C, takie ambiwalencje. Obraz mówi o schowaniu twarzy w radości, o prostym geście że światło można zjeść. I serio, robi się cieplej, chyab nawet w środku.