Opis obrazu

Obraz, który widzimy, to prawdziwa symfonia kolorów i form. Dominują w nim głębokie, chłodne odcienie szarości, które przeplatają się z ciepłymi, ziemistymi brązami i czerwieniami. Jakby artysta wlał na płótno całą gamę emocji, od niepokoju po tajemnicę. Pionowe smugi bieli przyciągają wzrok i nadają kompozycji dynamiczność. Tło jest zamglone, a na jego powierzchni rozlewa się jasne, białe światło. Wygląda to jak obrazy zamknięte w sennym marzeniu. Na pierwszy rzut oka można poczuć pewien niepokój. Atmosfera jest jednocześnie surowa i spokojna. Takie dualism, you know. Techniką używaną przez artystę jest chyba mieszanka impastu z delikatnym akwarelowym tchnieniem. Farba zdaje się płynąć, tworząc wzory, które zmuszają odbiorcę do dłuższego zatrzymania spojrzenia. Obraz może wyzwalać w odbiorcy szereg emocji. Ktoś może poczuć się zagubiony, inny znajdzie w nim refleksję nad ulotnością chwili. Ja osobiście czuję dziwną ekscytację, jakby ten chaos miał zawrzeć w sobie coś, czego jeszcze nie rozumiem. Mamo, to wygląda jak bałagan! Z jednej strony to trochę niechlujne, ale z drugiej jakby pociągające w swej tajemniczości. To obraz, który żyje, oddycha i zaprasza do rozmowy. Jednocześnie wsobny i otwarty. Może to jakieś okno do innego świata?