Opis obrazu

Na obrazie dominuje głęboka czerń kosmosu, z której wyłania się zakrzywiony kształt planety. Jej powierzchnia jest oświetlona delikatnym, błękitnym światłem, które subtelnie wypełnia lewą stronę kadru. Druga, mniejsza kula wydaje się unosić tuż obok, jakby planeta miała towarzysza w tym samotnym tańcu w przestrzeni. Kompozycja jest prosta, ale bardzo wyrazista, z gracją podkreśla ogrom i nieskończoność wszechświata. Atmosfera obrazu jest cicha, niemal medytacyjna. Czujemy się jak mała kropeczka w wielkiej przygodzie. Styl jest minimalistyczny, z delikatnymi przejściami kolorów, użytymi jakby mimochodem. Artysta wykorzystał subtelność odcieni, żeby stworzyć efekt „otherworldly” tajemnicy. Obraz może wywoływać poczucie spokoju, ale też małej melancholii. Patrząc na niebo, człowiek zastanawia się, czy tam gdzieś jest życie. Wyobraźnia zaczyna działać, gdy próbujemy zinterpretować, co się dzieje w tej scenie kosmicznej. Wzbudza ciekawość, bo w istocie jest jak zaproszenie do odkrycia czegoś nowego. Dzieciak mógłby powiedzieć: "Chciałbym polecieć na tę niebieską kulę!". Magiczne tuż nad naszymi głowami. Kosmos jest nieskończony, a my tylko na chwilę jesteśmy jego częścią.