Opis obrazu

Obraz przedstawia minimalistyczną kompozycję urbanistyczną, gdzie dominują stłumione kolory: szarości, brązy i biel. Proste, geometryczne kształty tworzą wyraźny kontrast między ścianami a podłożem, które są zarysowane delikatnymi liniami i cieniami. Kompozycja prowadzi wzrok w głąb, jakby zapraszała do odkrywania tajemnicy za rogiem tej nieokreślonej przestrzeni. Niebo jest gdzieś daleko, właściwie niewidoczne, a może to wszystko dzieje się wieczorem i mrok powoli otacza betonowy zaułek. Atmosfera jest chłodna, wręcz melancholijna. Obraz emanuje ciszą i spokojem, co sprawia, że widz czuje się trochę jak w zamyśleniu. To miejsce, które może być gdziekolwiek. W Paryżu, Berlinie, czy Warszawie. Technika artystyczna, z wykorzystaniem subtelnych przetarć i warstw, buduje teksturę ścian i podłoża. Światło na obrazie jest ledwo widoczne, jakby sączyło się zza chmur czy budynków, tworząc nastrojową grę cieni. Jak się na to patrzy, można poczuć nostalgię, a nawet pewien rodzaj przemyśleń nad codziennością miasta. Dziecko napisałoby: „To wygląda jak korytarz w mojej wyobraźni!”. Taki obraz mówi o samotności miasta, o tej chwili, gdy stoisz sam na chodniku i po prostu patrzysz. Dla mnie to miejsce zatrzymania się, refleksji, a może nawet chwila na reset. Wow, nie sądziłem, że cisza może mieć tyle do powiedzenia.