Opis obrazu

Na obrazie dominuje brąz i złamany żółty, przeplatane plamami ciemniejszego brązu oraz kremowej bieli. Kształty prostokątów wydają się zawieszone w chaosie, jakby artysta bawił się geometrią i strukturą. Każdy z nich jest delikatnie odrysowany czarną linią, która nadaje im wyrazistości. Kompozycja ta wydaje się być w rytmicznym nierównoważeniu, co dodaje jej dynamiki. Obraz emanuje spokojem i ciepłem, niczym jesienna nostalgia. Styl artystyczny przypomina współczesny ekspresjonizm z nutką abstrakcji (to jest to! "abstract", jakby powiedział Anglik). Kiedy patrzysz na obra, możesz odczuwać lekki niepokój, jakby coś znajomego się ukrywało. To jak gra w chowanego z własnymi myślami. Widz dostaje wolność interpretacji, co jest jednocześnie porywające i odrobinę przytłaczające. Małe dziecko mogłoby powiedzieć: "To wygląda jak wieża z klocków". Widzowie mogą poczuć przypływ ciekawości, zastanawiając się, co skrywa się za prostymi formami. Artysta posłużył się techniką grubych pociągnięć pędzla, co nadaje obrazowi teksturę niemal namacalną. Siedząc przed tym dziełem, czuć jak czas na chwilę zwalnia.