Opis obrazu

Na obrazie dominują delikatne kolory ziemi, głównie beże, szarości i odcienie niebieskiego. Rozmyte prostokąty rozciągają się poziomo, tworząc iluzję ruchu i dynamizmu, jakby chwilę temu wszystko zaczęło się rozpadać albo układać na nowo. Kompozycja jest luźna, swobodna, a jednocześnie wprowadza pewien rytm, dzięki czemu widz może poczuć, jakby patrzył na taniec prostokątów. Atmosfera jest trochę tajemnicza, jakby ktoś nas zapraszał do odkrycia ukrytej historii. Całe dzieło emanuje abstrakcyjnym stylem, pełnym niedookreśleń. Artysta zastosował technikę przydymionych przejść, nadając obrazowi flou, które dodaje mu miękkości i eteryczności. Myślę sobie, że to jak patrzenie przez okno w mglisty dzień. Obraz może budzić wiele emocji – od spokojnej kontemplacji po niepokój związany z nieznanym. Wszystko zależy od tego, czy patrzymy na rozkład, czy na budowę. Chciałbym wiedzieć, co siedział w głowie autora podczas tworzenia. Ten obraz jest, jak kolorowy sen zmieszany z neutralnymi emocjami – a może tak? Nawet sam nie wiem, ale to jest w porządku. To takie softly unsettling. Dla mnie, to jakby obrazy chciały nas porwać do swojego świata i pokazać, że w zwykłym chaosie można znaleźć harmonię.